Vanuit de schaduwen...

Er leek iets tussen de schaduwen van de bomen uit de grond op te rijzen... Twee lege bijna witte ogen gingen open. Ze zwiepte met haar staart, het was nacht. De enige tijd van de dag dat ze zich overal op aarde kon voortbewegen in 3D. Ze wachtte tot het kind dchtbij genoeg was voor ze met rustige passen tevoorschijn kwam, ondanks het donker kon ze goed zien. Het jongetje was ervandoor gegaan en alleen 's nachts het bos in gegaan. Het was een gewoon mensenkind zonder krachten. Verbaasd keek hij naar het duistere wezen voor hem dat langzaam op hem afliep. Zonder geluid versnelde haar pas binnen een paar seconde, haar bek sloot zich rond de nek van het kind. Het jochie zou de zon niet meer zien opkomen. Hij had geen tijd gehad om te schreeuwen toen Sinder zijn bloed aftapte. Een gapende wond rond zijn nek wees duidelijk op een aanval. Sinder sloot haar kaken rond het been van het kind en trok het de schaduwen in. Het lichaam verdween, zonder sporen achter te laten. Sinder likte het bloed van haar lippen, alleen mensen op aarde konden haar van bloed voorzien. Bloed was dan ook het enige naast schaduw wat ze nodig had om te overleven.