Alleen en kwaad

Een jong meisje met blond haar liep rustig langs het meer. Ze had mooie heldere ogen en een slank lichaam. Ze zag er erg normaal uit maar dat was ze niet echt. Ze was een soort vampier en ninja kruising. Ze dacht even aan haar ouders en zuchtte kort. Ze dacht even aan Oliver die haar ontvoerd had ofzo. Ze rolde met haar ogen en ging ergens zitten. Ze had eens een pistool gevonden thuis en die had ze dan ook altijd bij haar. Ze voelde een brandend gevoel in haar hart, de vlam. Die had ze van haar moeder geërft maar ze kende er nog niet zoveel van, best jammer.

[Alleen ik & Kira]

[Are you a little bit pissed off? XD]

Het meer, eigenlijk had hij er een hekel aan. Niet aan het water, of het zand, nee meer aan het vele en felle licht dat er schijnt. Het branden in zijn ogen, als je de hele tijd in de schaduwen leeft. Hij kneep zijn ogen dicht en voelde de warme zon op zijn bleke huid. Het likte als vurige tongen over zijn armen, benen en zijn gezicht. Maar hij hielt het op afstand. Zijn ogen gingen weer open, er was iets van het rode vuur dat er in leek te schijnen verdwenen. Ze waren nu meer aan de groene kant, dan echt bloedrood zoals ze vroeger waren. Zijn blikveld werd verbroken door een meisje dat voorbij hem liep zonder hem op te merken. Een kille grijns verscheen op zijn gezicht, hij herkende dit patroon. Aardig wat jaren geleden had hij, met behulp van Death Note, een meisje om het leven gebracht. Zij had een ingewikkeld patroon rond zich hangen, en dit patroon herkende hij in dit meisje. Dan zou dit dus haar dochter moeten zijn, die Xena. Zijn grijns werd breder, maar hij voelde dat dit meisje begaafder was dan haar moeder. Misschien kon hij dat nog wel eens gebruiken. Hij richten zich op en kwam uit een schaduw, zijn krachten waren wat zwakker nu hij zich voor moest doen als iemand die hij niet was, maar hij was niet zo zwak dat je hem zo kon aanvallen. 'Hoi,' Zei hij kalm terwijl hij naar het meisje toe liep. Zijn groene ogen fonkelde vrolijk, al voelde hij haat en razernij door zijn lichaam stromen.

Het jonge meisje dacht de hele tijd aan haar moeder. Ze hoorde opeens voetstappen en toen een stem die hoi zei. Ze keek op en zag de jongen. "Oh hoi" zei ze kalmpjes terug en keek hem aan. Zijn groene ogen waren vrolijk en dat maakte een ander beeld van hem. Ze krabbelde recht en trok haar kleed wat lager. Ze keek even rond en dan weer naar hem. Wie was hij? Iets aan hem deed haar aan haar moeder denken. Ach wat dacht ze even. Ze keek rustig naar de jongen en zuchtte even. "Ik ben Xena" stelde ze haar maar voor en keek hem aan met haar heldere ogen. Ze had niet echt een idee hoe haar moeder was. Ze had van de meesten gehoord dat ze erop leek, zeker haar ogen. Ze waren zo helder blauw als die van haar moeder. Dat vond ze wel fijn.

Even schoot en rode flits door zijn ogen heen, maar hij wende zijn blik af voor dat ze het kon zien. Hij moest zich rustig houden, anders verraden hij zijn ware aard. Langzaam keek Kira het meisje weer aan, ze stelde zich niet voor. Maar had hem wel opgemerkt, nu pas. Een vriendelijke glimlach kwam op zijn gezicht. 'Ik ben Kira, aangenaam,' Zei hij rustig. Zijn lichte, zachte stem was haast niet te horen. Maar daar hoefde hij zich niet druk om te maken. 'Ik ben verantwoordelijk voor wat ik zeg, niet voor wat jij verstaat,' Hoorde hij nog zo de stem van zijn vader zeggen. Nu stelde ze zich wel voor, Xena. Haar stem klonk als muziek in haar oren, Misschien kon hij haar nog wat manipuleren. Wat van zijn macht en gaven in haar over brengen. Samen zouden ze geweldige dingen kunnen doen. Hij werd uit zijn gedachten gerukt toen haar blauwe ogen die van hem vinden. Hij glimlachte. 'Ben je hier al lang?' vroeg hij toen om de stilte te verbreken.

Xena keek de jongen rustig aan die zich voorstelde. Kira, nee de naam kwam haar neit echt bekend voor. Hij had een lichte zachte stem. Ze glimlachtte zachtjes en keek hem aan. Ze hoorde toen de vraag en knikte. "Al van toen ik 6 was" zei ze kalm en dacht aan die tijd. De tijd dat Oliver haar kidnapte maar daar was ze alweer ontsnapt. Ze zuchtte even en keek rustig naar hem. "Jij?" vroeg ze zacht en keek hem rustig aan met haar blauwe hheldere ogen.

'Al van toen ik 6 was,' Zei Xena tegen hem. 'Vanaf de tijd dat ik haar moeder heb vermoord dus, eigenlijk best logisch,' Dacht hij erachter aan, maar zei niets. Hij ging op een steen zitten en vouwde zijn benen onder hem. In kleermakerszit bleef hij rustig zitten en keek het meisje aan. 'Kom maar, ik bijt niet hoor,' Zei hij rustig en klopte naast hem op de steen. Met rechte rug een fiere houding was te zien dat Kira een leidend type was. Hij stond ook meestal aan het hoofd als er iets moest worden gedaan. 'Jij?' Zei Xena. 'Zo'n 4 á 5 jaar,' Zei hij rustig. Hoezo goed kunnen liegen, hij liep hier al rond voordat de oudste persoon in deze stad werd geboren. Maar goed.

Xena keek hem aan en volgde hem met haar ogen. Ze hoorde wat hij zei en ging maar naast hem zitten. Ze dacht even aan de woorden en dacht even aan iets. Ze schudde de gedachte rustig weg en keek naar hem. Ze zag al dat hij een leidend type was. Ze keek naar het meer en hoorde dan zijn antwoord. Ze knikte iets op het antwoord en dacht aan dingen. Ze zweeg maar, ze had geen leuk onderwerp. Ze keek rustig naar het water met haar heldere ogen.