Weergekeerd maar anders

Gavin lande hard op de grond waardoor het hele bos trilde. Hij keek door zijn nog grijze ogen en grijnsden. "Niets veranderd"zei hij en glimlachte even. Gavin zelf had geheel zwarte vleugels gekregen en zwart haar hij was ook breder geworden. Maar nog steeds was hij het zelfde als vroeger dat zag je aan zijn ogen en merkte je aan zijn manier van doen. Hij staarde naar de armband met de leeuw eraan en glimlachte even. "Is kijken wie hier nog rondloopt zeker"zei hij.

Oliver geeuwde eens en zei dan "ik". Hij sprong lenig van een tak af en hij landde zo voor Gavin. "wie ben je?". Zelf was hij ook niets verandert. Hij kruistte zijn armen en keek Gavin rustig aan. Hij zou zo zijn conclusies wel trekken uit dit gesprek. Of hij een vijand was of niet. Hij bekeen hem eens goed. Een engel, dat was zeker. Hij grijnsde even maar daarna keek hij weer even verveeld als daarnet.

"Gavin"zei hij tegen hem en keek hem even aan. "En wie mag jij wel zijn"vroeg hij kalm aan hem en kraakte zijn vingers even. Hij rekte zich dan uit waarbij zijn rug kraakte. Hij herkende hem vaag van vroeger toen hij nog blond harig was.

"oliver"zei Oliver even droog terwijl hij eens geeuwde daarna. Hij begon uit verveling tegen een boom te leunen "wat brengt jou hier?". Hij wreef eens even ruw in zijn haar omdat het voor de zoveelste keer in de war lag. Hij wreef altijd in zijn haar als hij merkte dat het weer eens verkeerd lag. Hij keek toen Gavin weer verveeld aan.

Een pekzwarte draak vloog over de hoofden van de twee jongens. Amor keek naar beneden, een kleine grijns verscheen op haar gezicht. Een paar meter verderop streek ze neer en veranderde terug in een mens. Haar felrode ogen bekeken de twee eens goed. Het zand onder haar voeten kraspte licht toen ze dichtbij kwam. "En wie zijn jullie dan wel?" vroeg ze droog. licht fronste ze een wenkbrauw. Ze kende hier veel mensen maar deze twee had ze nog nooit gezien. "Nou?" vroeg ze steeds ongeduldiger, nooit had ze lang kunnen wachten. Ongeduldigheid zat gewoon in haar bloed. "Amor trouwnes" zei ze na een tijdje. Even zag je een scherope hoektand maar die zag je al snel niet meer.

Oliver grijnsde even zijn tanden bloot zodat je even zijn scherpe hoektanden zou zien. Hij keek daarna Amor neutraal aan "Oliver". Hij geeuwde eens en grijnsde naar Amor, ze was knap, ze leek gemeen en ja... dat was hij ook. "en wie ben jij dan wel?". Hij kruistte zijn armen en hij keek Amor onbevreest aan.

"Zoals ik al zei, ik ben Amor" licht rolde ze met haar ogen, ze moest ook alles herhalen. Zeker aan jongens, die hadden waarschijnlijk niet zo'n goed gehoor. Bij die gedachte grijnsde ze licht. "En wie is die andere?" vroeg ze aan Oliver en de onbekende gericht. Met een sierlijk gebaar gooide ze één van haar witte lokken naar achter maar bleef de twee droog aankijken. Een kille windvlaag vloog voorbij. Een paar vogels vlogen laag bij de grond, er was onweer op komt dat voelde ze. Ze snoof. Ze hielt van bliksem en donder maar totaal niet van regen. En waarschijnlijk kwam dat er wel aan.

"een of andere Gavin"zei Oliver even droog naar Amor. "en wat doet u hier?". Hij liet zijn kattenoren, staart en klauwen verschijnen. Zijn gezicht werd ouder en zo volwassener. Hij keek amor serieus aan en wachtte rustig op haar antwoord.

"Gewoon wat ronddwalen" zei ze kalm "verveling heerst". Waterachtig glimlachte ze maar die glimlach was haast onzichtbaar. "En wat doe jij hier dan?" haar roze tong gleed over haar bloedrode lippen. Zou er hier misschien ergens een weerloos mensje rondlopen. Haar blik viel op Oliver, nee dat was geen mens. Daarna keek ze naar Gavin, zou dat...twijfels lieten haar niet in de steek. Ze besloot maar even er niet over na te denken maar ze had zo'n dorst. Echt zo'n dorst. Waar likte ze haar lippen af. Haar keel was zo droog dat het haast pijn deed. Ze kuchte hees. Snel keek ze het gebied rond, op zoek naar een dier. maar nee, niets.

Oliver liep naar amor toe en zei zachtjes "je hunkert naar bloed, ik zie die bloeddorstige blik.". Hij grijnsde en nam toen weer afstand van Amor "inderdaad verveling heerst wel.". Hij lachtte even maar keek nog steeds verveeld voor zich uit. Hij had zelf ook geen dier gespot.

Ze ademde diep in, de geur van vers bloed prikkelde haar neusvleugels. Maar spijtig genoeg geen mensenbloed, nee dit was van een vampier. "Misschien" zei ze terwijl ze terug uitademde. Even keek ze naar de hals van Oliver, niets lekkers. Geen mens. Een klein beetje teleurstelling zag je op haar gezicht, een beetje iets wat haast onzichtbaar was. Achter een struikje zag ze een klein konijntje. Amor rook bloed, vers en warm bloed. Weer likte ze haar lippen af. Nog even keek ze snel naar Gavin en Oliver maar daarna liep ze met soepele passen naar de struik. Een paar scherpe hoektanden kwam tevoorschijn. Pretlichtjes zaten in haar rode ogen. Haar Bloed. Verlekkerd zette ze haar tanden in het diertjes. Vers bloed stroomde van haar kin. Een tijdje later kwam ze terug uit het struikje. Het lichaampje van het konijntje lag een paar meter achter een boom. Met een rood doekje veegde ze het laatste bloed weg. Een grijns verscheen op haar gezicht, haar dorst was voor even over.

Gavin stond er wat bevrozen bij en keek Amor na. Hij kende haar nog wel maar ja. Hij grijnsde even en sprong toen in de lucht en vloog naar een afgelegen deel van het bos. Zijn zwarte vleugels klapte hard tegen de wind in. Even veranderde zijn ogen naar het zwart van zijn vleugels waarmee hij zich raar maar waar een vrije weg kon banen door de wind.

Dia liep een beetje doelloos door het bos.
ze keek rustig in het rond.
haar blik ging opeens naar boven.
ze zag een zwarte gedaante vliegen.
ze sprong lenig in de boom en keek nog even goed.
het was blijkbaar een mens met vleugels.
haar staart zwiepte even heen en weer.
ze haalde haar schouders op en zuchtte verveeld.
ze sprong van boom naar boom en stopte bij een meertje in het bos.....