Masker voor zijn ware aard

Orochimaru liep kalm over een smalle richel en wierp zo nu en dan een grijnzende blik in het diepe ravijn onder hem. Toen hij de richel over was en een wankel breder plateau had bereikt begon zijn slang Haesdýr, die om zijn nek lag gekronkeld, luid te sissen. Haesdýr hielp hem met één van zijn krachten en kon gevaar al van verre afstand aanvoelen - voor de rest gedroeg het zich als een gevaarlijke, maar doodgewone slang. 'Rustig maar, Haesdýr,' siste Orochimaru terug op geruststellende toon, en hij legde een bleke hand op de kop van zijn slang. Op het plateau aangekomen sloot hij zijn gelige ogen en zakte door zijn knieën. Een paar huidschilfers vielen op de grond en vormde een hoopje. Dat hoopje werd uiteindelijk een kleine berg. Voor Orochimaru's oude huid groeide een frisse jonge huid aan. Ondertussen was hij een flink stuk gekrompen en zat er nu in zijn plaats een jonge jongen, met de lijkbleke huid van Orochimaru, dezelfde gelige slangenogen en het lange zwarte haar. Het was Orochimaru zelf die verjongd was naar een jaar of twaalf. Niemand zou kunnen zien dat hij eigenlijk een 50-jarige psychopaat was die een obsessie had voor moorden. Haesdýr had zich al die tijd niet bewogen en drukte even zijn gladde bek tegen de bleke wang van zijn meester. Orochimaru keek strak voor zich uit en liet zijn vingers over de koude schubben glijden. Het gevaar zou ieder moment kunnen naderen, want Haesdýr zat nooit fout.

(Orochimaru als kind:)

Spoiler:

Mudly was hem al die tijd al gevolgd. Hij had veel over Orochimaru gehoord en daar zat geen een goed ding tussen. Hij was een salamander die tegen de wand aankleef en hem zo volgde. Toen Oro stopte veranderde hij in een bij en riep een hele zwerm op. De zwerm viel hem aan. Hijzelf bleef onder de rand van de richel vliegen en wachtte op een reactie.

Haesdýr siste luider en luider, en Orochimaru hoorde het gevaar over het gesis heen al zoemend naderen. Hij sloot zijn ogen weer om zich te concentreren. Ondertussen haalde Haesdýr met opengesperde bek agressief uit naar de bijen. Orochimaru maakte een grote sprong achteruit en verschuilde zich rustig achter een grote rots, zijn knieën opgetrokken en zijn hoofd tussen zijn benen om zo minder kwetsbaar te zijn voor de bijen.
'Laat je zien,' beval hij zijn belager met een kinderlijke stem, want hij wíst dat hij niet tussen de zwerm zat. Althans, dat wist Heasdýr. Orochimaru wachtte met gesloten ogen af op een reactie.

"Wie? ik?" zei Mudly sarcastisch en leunde tegen de rots waar Orochimaru achter zat.Hij was inmiddels terugveranderd en de bijen verdwenen. Hij lachte even. "Weet je hoe ze zijn te kalmeren? Stoom." zei hij. Hij keek hem aan. Hij keek naar de slang en grinnikte.

Haesdýr's gesis minderde en het gezoem van de bijen stierf weg. Orochimaru opende zijn ogen en luisterde naar de stem van zijn belager. Uiteindelijk stond hij op en klopte hij wat huidschilfers van zijn kleding.
'Ik kan geen stoom produceren,' antwoordde hij zacht, en zijn gele ogen priemden in die van de jongen die tegen de rots leunde. Hij zag er als kind kwetsbaar en onschuldig uit, maar schijn bedriegt.
'Waarom val je me aan?' vroeg Orochimaru kalm, maar in zijn kinderlijke stem was een zacht gesis te horen. Hij balde zijn handen tot vuisten en staarde de jongen met halfdichtgeknepen ogen aan.

Mudly keek hem droog aan. "Wel ja, ik had een moeilijkere vraag verwacht van een 50-jarige slangenfreak." Hij keek even rond. "Maar heel simpel...Ik ben goed jij bent slecht...goed vecht tegen het kwade." legde hij uit op een kinderlijke manier. "Ach wat maakt het uit. Je zal het toch niet navertellen." zei hij uitdagend en grinnikte even.

Orochimaru bleef een aantal seconden de jongen voor zich zwijgend aanstaren. Uiteindelijk grijnsde hij breed en scheurde de kinderlijke huid van zijn gelaat af. Ondertussen nam hij zijn grotere lengte en ouderlijke gedaante weer aan.
'Ach... dus mijn dekmantel is van mijn schouders afgegleden. Hoe jammerlijk,' zei Orochimaru terwijl hij Haesdýr over zijn lange slangenlijf aaide. 'Wellicht moet ik een nieuwe dekmantel aanschaffen binnenkort. In mijn normale gedaante ben ik het machtigst, dus dit vormt niet echt een probleem voor me. Maar goed, dat ik een slangenfreak word genoemd begrijp ik, maar tolereer ik niet.'
Orochimaru klaagde even een diepe zucht terwijl hij de jongen voor zich nauwkeurig in zich opnam.
'Je kent me, maar ik ken jou niet. Waarom zoek je geen ander kwaadaardig persoon met je bijenvriendjes?'

Mudly zag dat hij weer normaal werd. "Ach geruchten in de dierenwereld gaan als een lopend vuurtje" zei hij. "Zoals wie?" zei hij. Hij hoorde wat hij nog meer zei. "Bijenvriendjes? Mah dat is niet het enige." Achter Orochimaru klonk gegrom. Twee tijgers stonden achter hem. Mudly glimlachte en keek hem strak aan. Ik heb gehoord dat hij lastig is dus ik moet op mijn hoede zijn...geen probleem?...wat bedoelt hij daar nou weer mee? En die slang moet ik ook voor uitkijken.... ging het door zijn hoofd.

Orochimaru zuchtte even en leek totaal niet onder de indruk te zijn van de twee grommende tijgers achter hem.
'Luister joch; ik heb geen bezwaar tegen een gevecht maar ik heb geen intentie om jou te bevechten. Je bent jong en helaas, in mijn ogen, zwak.'
Zijn gelige ogen gleden even naar de tijgers achter hem, en toen weer terug naar de jongen.
'Makkelijk hoor, als je al je dierenvriendjes het werk laat doen. Ik vraag me af hoe je het tegen me opneemt zónder je dierlijke krachtjes,' siste Orochimaru ongeamuseerd. Haesdýr siste instemmend, en zijn meester stelde hem gerust door zachtjes over zijn schubben te strijken.
'Geruchten?' haalde Orochimaru het woord te boven. 'Over mij? Hoe vreemd, ik heb toch écht niets uitgehaald wat ophef zou kunnen verwekken. Naast het moorden dan.'
Het sarcasme droop van zijn woorden, maar Orochimaru had een kille lege blik in zijn ogen.

Mudly kreeg een nijdige blik in zijn ogen. De tijgers liepen weg. "Zwak? ZWAK?!" schreeuwde hij. "Idioot. Jou grootspraak is een wanhopige poging om jou zwakheid te verbergen. Maar ik vecht wel zonder mijn 'vriendjes.' " zei hij. Zijn vuist veranderde in een berenklauw en sloeg Oro volop tegen de kaak. "Zie je geen 'vriendje' komt er bij te pas." zei hij. Hij stond klaar voor een volgende (tegen)aanval.

Orochimaru sprong behendig achteruit, maar hij was te laat en werd tegen de grond gemept door een berenklauw. Hij bleef even liggen, maar ging al gauw weer overeind zitten. Hij streek de lange haren uit zijn bleke gezicht en ging met zijn hand over de verse krassen op zijn wang.
'Ik had het niet alleen over jouw dierenvriendjes,' antwoordde Orochimaru nuchter terwijl hij langzaam overeind kwam. 'Ik had het over je dierlijke krachtjes in het algemeen. Een krachtenloos vuist op vuist gevechtje op eigen kracht zul je vast niet van me winnen. Laat staan dat je het ook zou kunnen winnen als je wél je dierlijke krachtjes zou gebruiken.'
Hij keek de jongen breed grijnzend aan. 'Daarbij weet ik de naam niet eens van mijn eerstvolgende slachtoffer. Vertel me eens, jengel, wat is je naam?'
Orochimaru's gele ogen staarden de jongen strak aan. Haesdýr siste woedend en leek zijn blik ook strak op zijn meesters rivaal te richten.

Mudly keek met zijn blauwe ogen naar Orochimaru. Opnieuw zei hij het woord dierenvriendjes. Er viel een schaduw over Mudly's ogen.

Vroeger dwong hij altijd kinderen om te blijven door ze te omsingelen met dieren. Hij maakte ze hierdoor alleen maar banger, maar dit wist hij niet. "Ga weg met je dierenvriendjes!!! schreeuwde ze altijd naar hem. Na een aantal weken op school was het voor hem duidelijk. Gehaat door iedereen....Geliefd door niemand...!

Mudly keek Orochimaru aan met goudkleurige ogen. Deze waren veranderd toen hij aan zijn geschiedenis dacht. Mudly's stem was wat zwaarder en lager geworden. "Gehaat door iedereen....Geliefd door niemand...!" schreeuwde hij uit. Hij rende als een gek op Orochimaru af en trapte hem de lucht in. Hij sprong naar hem toe en sloeg hem naar beneden. Ook buiten zijn dierenvormen had hij een groter gehoor, ruik, kracht en snelheid dan een normaal mens. Zijn gevoel was wat minder dus de pijn zou snel verdwijnen. Hij keek hem aan en er leek iets zijn vrij gekomen. Hij keek naar Orochimaru die opnieuw op de grond lag. "Wat heb je aan een naam als je dood bent?" zei hij grijnzend. Hij pakte hem op en wierp hem weg. Hij keek hem strak aan en wachtte af.

Orochimaru grijnsde, sloeg zijn armen over elkaar en wachtte op een reactie. Haesdýr siste ongeduldig en kronkelde weg toen de jongen op hen kwam afgestormd. Voor Orochimaru er erg in had kreeg hij een harde trap in zijn buik en werd hij omhoog gegooid. Vervolgens kreeg hij een harde klap op zijn hoofd en smakte hij tegen de grond. Hier stortte hij als een hoopje ellende in elkaar. Al gauw werd hij weer opgepakt en weggeworpen, maar Orochimaru liet zich deze keer niet doen en landde op beide voeten. Over zijn gezicht liep een straaltje bloed, dat duidelijk afstak tegen zijn witte huid.
'Jouw gevoelens gaan mij niets aan!' reageerde hij sissend. 'Het gaat er enkel om wat ík wil!'
Met een fors gebaar veegde hij het bloed van zijn gezicht. Ondertussen was Haesdýr onopgemerkt weer tevoorschijn gekomen en wikkelde zich strak om het lichaam van de jongen heen. Hij siste dreigend en sperde zijn bek wijd open terwijl hij zijn meesters rivaal in zijn sterke greep hield.
'Haesdýr, ga!' beval Orochimaru nors. 'Dit is mijn gevecht!'
Haesdýr deed wat zijn meester hem zei en trok zich zwijgend terug in de kille schaduwen. Hij was nog amper verdwenen of Orochimaru kwam al op zijn belager afgestormd en gaf de jongen een krachtige stoot tegen zijn neus. Vervolgens gaf hij hem een hardhandig knietje in zijn maag en een elleboogstoot tegen zijn kaak. Toen de jongen op de grond neerviel keek Orochimaru met een minachtende blik op hem neer. 'Je bent zo zwak als de bij die je eerst was. Spijtig.'
Hij keek even hoofdschuddend neer op de jongen, maar stortte zich in een fractie van een seconde zo snel als een aanvallende slang op zijn belager. Hij sloot zijn klamme handen om de nek van de jongen en kneep zijn keel dicht. 'Kijk me aan, joch,' siste Orochimaru terwijl hij diep in de ogen van de jongen keek. 'Het laatste wat je zult zien voor je sterft, ben ik!'
Vanuit de schaduwen siste Haesdýr zijn meester aanmoedigend toe.

Mudly keek hem aan met zijn gouden ogen. Hij voelde zijn hand op zijn keel. "Je kunt me niet doden..." zei een zware stem. Langzaam begon de grond te trillen. Mudly keek Orochimaru grijnzend aan. Hij duwde zijn elleboog in zijn edele delen en kwam vrij. Hij keek hem grijnzend aan. De ogen keken nijdig en Mudly raakte de controle volledig kwijt. Langzaam kwam er een gigantische kop boven het ravijn uitgestoken. Mudly sprong er op en langzaam klom het beest omhoog. Nu torende er een enorme T. rex boven Orochimaru uit. "Leuk of niet?" zei hij tegen Orochimaru. "Dit dinootje is mijn werk...Je weet niet wie ik ben? Zonder mij was die slang van jou er ook niet eens." zei hij. "Je weet niet wie je voor je hebt Orochimaru..Je vecht tegen een god.....van de dieren" zei de zware stem. De dino brulde en hapte richting Orochimaru.

Orochimaru was druk bezig de jongen te wurgen en het drong niet tot hem door dat de grond begon te trillen. Hij sprong op toen hij een stekende pijn daar beneden voelde en de jongen kon zo vrijkomen. Orochimaru bleef echter op zijn knieën zitten en wachtte tot de pijn zou wegebben. Ondertussen was hij zich er van bewust dat de grond trilde en hij keek met grote ogen naar de gigantische kop van een Tyrannosaurus Rex. De jongen sprong op de kop. Orochimaru krabbelde verschrikt achteruit toen de dinosauriër naar hem hapte. Hij kwam langzaam overeind, kreunde even omdat de plek waar de jongen hem met zijn elleboog had geraakt nog zeer deed, en keek hem nijdig aan.
'God of niet, in mijn ogen ben je een slappe vaatdoek!' kaatste Orochimaru fel terug. 'Ik ben God der Psychopaten, en ook jij zal onder de categorie 'mijn slachtoffers' vallen!'

"Sorry...Jij zal mijn catagorie van slachtoffers beginnen, Orochimaru." Rexy liep nu richting Orochimaru en dreigde hem richting de kloof. Mudly keek met nijdige blik naar Orochimaru. Hij sprong op hem af en wilde hem slaan.

Orochimaru deinsde achteruit, naar de rand van de kloof toen de dinosauriër op hem afliep. Hij maakte een sprongetje opzij en staarde het beest met vuurschietende ogen aan. Hij gromde diep toen de jongen op hem af kwam gesprongen. Met zijn vlakke hand hield hij zijn vuisten tegen waarna hij hem een flinke trap tegen zijn ribben gaf.
'Oh, werkelijk?' siste Orochimaru nijdig, nog uithijgend van de inspanning. 'Hoe denk je dat te gaan doen, joch? Met valsspelen?'
Zijn blik gleed naar de dinosauriër en hij kneep zijn ogen tot spleetjes toen hij de jongen weer in zijn ogen keek. 'Een vuist-op-vuist gevecht betekent een gevecht zonder krachten,' baste hij, met de nadruk op 'zonder'.

Mudly voelde geen gransje pijn bij de trap. Hij schoof op de grond en stond gelijk op. "Bij oorlog is alles geoorloofd..." zei hij kortaf. De dino stapte dichter bij Oro. Mudly keek hem nijdig aan en grijnsde breed.